Uzun, ıssız sokağa girdiğinde yağmur yağıp yağmama konusunda kararsızlık içindeydi. Elindeki şemsiyeyi açsa mı açmasa mı bir türlü karar veremiyordu. Hafiften sislenmeye başlayan sokağın başında bekleyip sokağın sonunda görünen binaya baktı. Bu sokaktan şimdiye kadar öyle çok geçmişti ki, şimdi içinde garip hisler, bir çesit tedirginlik uyandırmasına bir anlam veremiyordu. Belki de bu kış günü sobaların yanmasından dolayı sokağın ince bir dumanla kaplanmaya başlamasındandı bu ruh hali kimbilir. Ve bir de dolunay belki. Yavaş adımlarla kaldırımdan yürümeye başladığında yağmur kararını vermişti. Şemsiyesinii her zaman olduğu gibi zorlanarak açtı ve her sefereinde olduğu gibi yine, yeni bir şemsiye alacağına dair kendime söz verdi. Yağmur damlalarının şemsiyesine çarptığında çıkardıkları sesleri dinledi bir süre. Bu sese bayılıyordu. Niye bu saate dışarıda olduğunu hatırlamaya çalıştım bir an. Hatırladı. Biraz acele etse iyi olacaktı, vakit geçiyordu ne de olsa. Hızlı adımlarla yürümeye başladı ancak yavaşlaması uzun sürmedi. Ayaklarından sıçrayan çamurlar yolculuklarına pantolununda son veriyorlardı ve bu da Elizabeth'i deli etmeye yetiyordu. Bunu engellemek için yürüyüşünü bile değiştirmeye çalışmıştı bir ara ama bir türlü kurtulamıyordu bundan. Aslında sırf bu yüzden yağmuru sevmese yeriydi. Yine yavaşlamıştı işte. Sokağın sonuna bir bakış daha attı, o kadar uzak görünüyordu ki, sanki oraya hiç varamayacakmış gibi geliyordu. Dönsemiydi acaba, bu durumu hiç de hayra alamet değildi. Belki de hastalanıyordu , bu soğukta dışarda olması iyi olmayacaktı. Hergün uçarcasına geçtiği bu sokak şimdi gözünde öylesine büyüyor, öylesine büyüyordu ki. Kapı önüne bırakılmış çöplere çarptığında dengesini zor sağlamıştım. İki adım yürüyüp, çöpleri çöp kutusuna atmaktansa kapı önüne bırakanlara oldu olası sinir olurdu.
'' Hay lanet olsun'' sözleri döküldü ağzından.
Yağmur yine fikir değiştirmişti. Şemsiyesini kapattığında dönüp arkasına baktı. Sokakta kaldığını düşündüğü süreyle şu geldiği yol hiç uyuşmuyordu. Bu kadarcık mı yol katetmişti daha. Saatine bir göz attım, evden çıkalı yirmi dakika olmuştu ama bir dakikalık yol anca gelebilmişti.
Yağmurun niye ikide bir fikir değiştirdiğini anlamıyor buna da kızıyordu. Şemsiyesini tekrar açıp hızlı adımlarla yürümeye başladığında artık pantolonunun paçalarının ne hale geldiği umrumda değildi. Şemsiyesini hafif öne eğik şekilde ilerken önünde ilerleyen iki ayak dikkatini çekti. Şemsiyeyi yavaşça kaldırdığında önündeki kadının yürüyüşü oldukça tanıdık gelmişti. Az önce burada olmadığına yemin edebilirdi ama işte önünde yürüyordu. Bu yürüyüşü nerde olsa tanırdı.
Birden damarlarındaki kanın hızlandığını farketti. Elini ceketinin içindeki cebe götürdü. Yoktu. Asası orada yoktu. Sabahleyin almadan çıkmıştı. Kalbi hızla atmaya başladı. Nabzı hızlanıp bir ömürlük vuruşu bir an önce doldurmaya çalışıyordu. Bu Melody'di. Buna yemin edebilirdi ve Elizabeth'in arkasında olduğunuda çok iyi biliyordu.
Yağmurun kararsız olduğu bu günde Melody intikam ateşiyle kavrulurken caddenin ortasında küçük bir "pof" sesiyle belirdi. Gözleri karanlık dudakları bir çizgi halindeydi. Elindeki asasını sıkı sıkı tutuyordu. Elizabeth'in arkasında olduğunu biliyordu. Onun asasının olmadığını da... Onu birazdan öldürecekti. Bunu büyük bir zevkle yapacaktı. Onun gözlerindeki ışığın söndüğünü kanının aktığını görmek ne büyük bir zevk olacaktı. Elizabeth'in asasının olmaması onun için büyük bir avantajdı. Her şey yolundaydı. Birkaç adım daha ilerleyip onun iyice karanlığa gelmesini sağlayacaktı. Ortam gökyüzünün çığlıklarıyla inliyor, yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyordu. Bu daha da iyiydi. Biraz sonra işleyeceği cinayetteki ses sorunuda çözülecekti. sokakta onlardan başka hiç kimse yoktu. Melody May'i istediği yere getirdiğini düşündü, durdu. Yavaşça arkasını dödü. Gözleri gözlerini buldu. Zalimce gülümsedi Melody. Asasını ona doğru kaldırdı.
"Merhaba, beni hatırladın değil mi? Aa! yoksa asanımı bulamıyorsun? Evde unutmuş olabilir misin? Yoksa ölmek için genç olduğunu mu düşünüyorsun?"
dudaklarını alaylı bir ifadeyle büktü. Bir adım daha yaklaştı ona. tek eliyle Elizabeth'in çenesinin alt kısmını kavradı. Sonra büyük bir şiddetle asfalta doğru savurdu. O acıyla yolda kıvrılırken, içindeki zarar verme duygusunun arttığını farkketti. Hemen yanına gitti. Yerde duran koluna çizmesiyle bastı. Acı bir çığlık daha duydu. Daha ona yapacakları bitmemişti ama yinede bir saniye durdu. Ona baktı. Masmavi gözlerine birşey söylemesini bekledi. Özür dilemesini.
Hava iyice kararmış, sokağa bir sessizlik çökmüştü. Elizabeth ise ölümün sesini duyabiliyordu. Tamamen çaresizdi. Ölümü hakkında düşünmeye fırsatı olmamıştı. Ama böyle bitmesini istemezdi. Keşke hemen oluverseydi. Bitip yok oluverseydi Elizabeth. Ama biliyordu ki Melody asla ve asla onun bedenini kirletmeden kanatmadan bırakmayacaktı. Elizabeth'in çığlıklarını duymadan onu öldürmeyecekti.
Sokağın karanlık kısmına geldiler. Yağmur şiddetini artırdı. Gök gürlüyor, Elizabeth'in suratına ölümünü haykırıyordu. Kendini kurtarabileceği hiçbir çıkış yolu göremiyordu. Sonunda Melody'nin durmasıyla o da durdu. Zarif bir hareketle arkasını dönerken onu izledi. Kalbi çıldırmış gibi kaburgalarını zorluyor. Hedefin kendisi olduğunu haykırıyordu. Melody'nin kırmızı dudakları çok geçmeden hareketlendi.
"Merhaba, beni hatırladın değil mi? Aa! yoksa asanımı bulamıyorsun? Evde unutmuş olabilir misin? Yoksa ölmek için genç olduğunu mu düşünüyorsun?"
Bu cümleler dahada telaşlanmasına yetmişti. Asasının olmadığını biliyordu o. Konuşmak güçlü olduğunu ona hissettirmek istedi yapamadı. Nutku tutulmuştu sanki. O anda sağ yanağında dört sol yanağında bir parmak hissetti. Sonra da hızla geriye doğru savrulduğunu. Vücudunun buz gibi asfalta yapıştığını hissettiğinde her yanı kasılmıştı. Burnundan yola ılık bir kan boşanmaya başlamıştı. Yattığı tarafı iyice katılaşıyordu. Yüzünün uyuştuğuna şahit oluyordu. Niye hareket edemiyordu? Ayağa kalkmak istedi onu beden güzüyle yenemeyeceğini biliyordu ama yine de kalkmak savaşmak istiyordu. Tama toparlanırken sağ elinin üzerinde bir ağırlık hissetti. Bu canını fena yakmıştı işte. Kolunun kırıldığına emindi. Hiç bir şekilde oynatamıyordu. Muazzam bir çığlık attı. Sonra bunu yaptıına pişman oldu. Bu düşmanını daha istekli hale getirmişti. Bedeni acıyla kıvranırken bilincini yitirmekten korkuyordu. Buğulu gözlerinin ardından Melody 'e baktı. Ona birşeyler söylemesi için bakıyordu. Ama Elizabeth kararlıydı. Asla ağzından onun istediği cümleler dökülmeyecekti.
Elizabeth'in yerde kıvranışını seyretti birsüre istediği sözleri onun ağzından duyamayınca sinir bütün bedenini sardı. Yerde yatan bedeninin etrafında dolaştı. Baş ucunda durdu. Güzel denilebilecek kızıl saçlarının bir kısmı çizmesinin altında kalmıştı. Suratına baktı. Asasını onun göğsüne doğrulttu ve:
"Crucio"
diye haykırdı. May'in bedeni acıyla kıvrandı. Çığlık atmamak için çabaladığını görüyordu. Onun bu dirayeti Melody'i çıldırtmaya yetiyordu. Asasını ona tekrar doğrulttu.
"Crucio"
Ama bedeni sadece eğrilip büzülüyor. En ufak bir tepki vermiyordu. Melody bir anda bedenine yeterince zarar veremediğini düşündü asasını bacağın doğrulttu ve:
"Sectumsempra"
diye haykırdı. BAcağından kanlar yayılmaya başlarken bu kadarının yeterli olduğunu düşündü ve son bir çift sözü kaldı geriye. Öldüren lanet.
Ölmeliydi artık... Bir kerecik yürekli olmalı gözleri dolmamalıydı ölürken bile. Geride kalanlara yanmamalı önce ölüm korkusunu öldürmeliydi. Sonra yüreğindeki sevgileri son kez göz kırpmalıydı hayata. Ama yapamıyoru hiçbirini bedeni acıyla yanarken geride bırakacaklarını düşünmeden edemiyordu. Hani derlerdi ya hayatım film şeridi gibi gözlerimden geçti diye. Onun aklında tek bir kare vardı. Tek bir görüntü zihnindeki görüntülerin hiçbiri onun kadar net onun kadar duru değildi. O Edward'dı. Onun bembeyaz teni mükemmel nefesi, altın sarısı gözleri hala capcanlıydı gözlerinin önünde. Onu son birkez görebilmeyi elveda diyebilmeyi herşeyden çok istiyordu o an. Bedenin çektiği acı umrunda bile değildi. Savaşmak istemiyordu artık bitmesini istiyordu herşeyin. Sadece huzurlu olabileceği bir yere gitmek Edward'ın yüzünün gözlerinin önünden hiç gitmeyeceği bir yerde olmak istiyordu. Bilincini yitiriyordu artık. Gözlerini yavaşça kapadı Melody'nin çığılıkları kulaklarında çınlıyordu. Ama ne dediğini anlamıyor sözcükleri anlamlandıramıyordu. O an anladı ki artık bitiyordu. birden ölümün ne kadar kolay olduğunu farkketti. Hiçte korkacak birşey değilmiş dedi kendine. Ölüm kolay ve huzurluydu. Hayat ise zor ve acımasız. Ölümü artık hissedebiliyordu. "Hadi gel" diyordu ona. birkaç saniye daha direndiyse de kendini ölümün şefkatli kollarına atmaya karar verdi kendini. Artık bilincini yitirmişti. O kararını verdiğinde yüzünde son tatlı bir gülümseme vardı.
İçinde çok kötü bir his vardı, onu yanlız bırakmamalıydı, hayır hayır onsuz bir saniye kıyametin yaklaştığını çağırıştırıyordu. Bu korkunç duygu içinde ki yaratığı ortaya çıkarmıştı.
Tüm caddeyi göğsünden çıkan büyük bir hırlama ile boyladı. Kokusu çok yakındaydı ve her zamanki çilek kokusu şimdi çok daha yoğun ve karşı konulmaz geliyordu. Biraz daha
ilerledi ve yolun diğer tarafında biri ayakta bağırıp çağırdığını, diğerinin ise yerde deliksiz bir şekilde uyuduğunu gördü. Bir an yerde yatanı prenses veya bir veela'ya benzetti. Ama yerdeki melek
oydu. Bu olamazdı, asla olamazdı. Biranda kendini tutamadı ve tüm caddeyi titreten bir hırlama çıkardı. Hemen aklından May eğer gerçekten öldüyse kendini nasıl öldürebileceğini
düşündü. Belkide kardeşlerine söylemeliydi. Kıyamet gerçektende kopmuştu, sanki kardeşinin özel gücü ona geçmişti. Kendini ilk defa aciz hissediyordu. Nasıl olabilirdi o nasıl
ölebilirdi. O eşsiz kokulu kan caddenin pis asfaltında ay ışığının etkisiyle parıl parıl parlıyordu. Ama bunu düşünemezdi, çünkü karşısında hayatının anlamı boylu boyunca yatıyordu.
Hemen yanına eğildi ve başını o eşsiz kokulu saçlarını bacaklarının üzerine yatırdı. Saçlarından gelen koku beynini uyuşturuyor olsada ona karşı koydu. Elini hemen boynuna koydu ve
nabızının attığını duydu. Bu olabilirmiydi, yoksa gerçekten kendiside mi ölmüştü. Sonra bunun gerçek olduğunu fark etti. Bir an yüzü ışıldadı ve sonra güneşin binaların arasından ziyarete
geldiğini gördü. İlk defa güneşi gördüğüne sevinmişti. Sonra aklına birşey dank etti. Onu kim bu hale getirmişti. Hayatının enerjisinin fişini kim çekmişti. Kafasını kaldırdı bu Melody'di.
Onu hiç sevmezdi ama artık duyguları ona acımaktan ileri gitmiyordu. Çünkü az sonra Avada'yı gönderip, kendine akşam yemeği yapacaktı. Hemen ayağa kalktı ve asasını çekti.
Melody ne olduğunu anlayamadan, bir anda '' AVADA KEDAVRA '' diye haykırdı. Bu haykırış tüm caddeyi boyladı ve ufuğa doğru yol aldı....
Cadde kan gölüne dönmüş, heryer kan içindeydi. Ama rahatsız edici bir sessizlik vardı kızda. Sanki işkenceye uğrayan o değilde aşkasıymış gibi öylece yatıyordu. Acaba öldümü diye düşündü Melody. Sonra asasını ona doğrulttu işini şansa bırakmak istemiyordu. Ama tam o sırada caddeyi bir hırlama sesi kapladı. Sesin geldiği yola doğru baktı. Biri vardı orada ama karanlıktan yüzü tam olarak seçilmiyordu. Acıyan gözlerle Elizbeth'e baktı önce. Sonra gözleri Melody'i buldu. İşte o anda melody kaçması gerektiğini anladı. Ama kızın öldüğüne de emin olmak istiyordu. Kısa bir düşünme payının ardından kendine doğru gelen yeşil bir ışıkla gözlerii parladı en fazla iki saniyelik bir zamanı olduğunu biliyordu. hemen kaçmak zorundaydı. Yoksa canı pahasına ödeyecekti bunun bedelini. Yoğunlaştı ve lanet onun bedenini bulmadan ilk aklına gelen yere cisimlendi.
Perş. Nis. 09, 2009 5:55 pm