Gördüğü mavi, daha önce hiç görmediği kadar mavi, yıldızlar ise bir o kadar çoktu. Yeşil ise harbi harbi, yemyeşil kokuyordu.
Belki de bir rüyaydı gördüğü, içinde gerçekçikler bulunan… Kendini pırıltılı suların büyüsüne kaptırıp, hiç düşünmeden, karşı kıyıya, yürüyerek ulaşacağını sandığında, geriye dönmesi için çağıran bir kişi vardı. Koşan bir Edward vardı.Denizden son anda kurtularak çıktığı kıyıydı, köpüğüyle tuzuyla bulandığı kum.
Havada ağır bir kararsızlık kokusu vardı May için. Yanında olup olmamanın bile önemsizleştiği, göz yaşlarının rüzgarlarla karşı kıyılara dek, düştüğü, bir nefes kadar uzağına gelememişken, çok uzağında olduğunu sandığı o anda. Edward'ın arkasından gelen müthiş sesini duydu.
-May! Dur, geçme o tarafa. Lütfen.
Artık, yaşama daha sıkı sarılmasını sağlayan, hala küçük olan yüreğine heyecanları tıka basa dolduran,belki de masalda bile rol almayan, kahramanın sesi birden durmasına yol açtı. Yürümüyordu karşıya. Ama geri dönüp ona bakmaya cesaret edemedi. Sesinin büyüsüne kapılmıştı. İlerlemeye niyeti yoktu. Geri dönüp ona sarılmak istedi. Ama konuşmaya devam etmesini istiyordu. Tam o sırada yüzünün dönük olduğu taraftan karşıdan bir ses geldi. kim olduğunu bilmiyordu. Ama etkileyici bir ses tonuna sahipti.
-May beni dinle! burada huzur var Savaş yok! Kan yok! Acı yok! Kendini savunmak zorunda değilsin. Birşeyleri ispatlamak zorunda da değilsin. Hadi gel!
Sesin doğru söylediğini biliyordu. Huzur onun dünyada bulamadığı bir duyguydu. Bu duyguyla buluşmak istiyordu. İleriye doğru bir adım attı. Tam o sırada geriden gelen bir sesle durdu.
-May lütfen geri dön! Lütfen gitme!
Bu sefer tereddüt etmeden geriye döndü. Ona baktı. Sesinde korku vardı. Belli ki istemiyordu gitmesini. May de onun üzülmesini istemediğini farketti. Bu sefer konuşma sırası kendisindeydi. Konuşmaya başladı:
-Ben mutlu olmak istiyorum. Ben... Ben ölmek istemiyorum.
diye bütün gücüyle haykırdı. İleriye doğru koşmaya başladı tam Edward'ın yanına geldiğinde her şey karardı. Aydınlanmasını istiyordu yeniden karanlıktan hiç hoşlanmamıştı. Edward'ı göremiyordu artık. İşte bu çok kötüydü. O an gözlerinin hafifçe açıldığını ve heryerin tekrar aydınlandığını farketti. Beyaz bir tavana bakarken buldu kendini. Sırtüstü yatıyordu. Sağ kolunun ve bacağının üzerinde ağırlık hissediyordu. Kıpırdamak istiyor ama kıpırdayamıyordu. Hiçbirşey hatırlamıyor, nerde olduğunu ve niye burada olduğunu bilmiyordu.
Edward başından hiç ayrılmamıştı. Arada sırada hemşire ve doktorların dikkatini çekmemek için gözlerini kapatıp karşısında ki kızın gözlerini düşünüyordu. Sanki tüm evrende bu iki
gözden başka ışık kaynağı yoktu. Her zaman güneşe çıkmaktan nefret ederdi. Teninin parlaması hoş karşılanmazdı çünkü. Ama buna karşın içinden hep o iki gözün önünde durmak
hep onlara bakmak ve hiç bırakmamak geliyordu. Belki zorlukları olacaktı, gözlerinin ışığında teninin mermer gibi olması gibi. Ama bunların hepsi toplansa aşkının bir zerresini yok
edemezdi
Aklında ki bu düşünceler tam beynini esir almaya başlamıştı ki iki parlayan göz perdelerini kaldırdı. İşte şimdi Edward için sabah olmuştu. Hemen yanına koştu ve elini tuttu.
'' Asasız çıkmak çok mu eğlenceli, üstelik Knucturn yolundasın... Ya seni kaybetseydim, ya sana birşey olsaydı.... Hayatımın ışık kaynağı ya sönseydi... Üstelik benim senin peşinden
gelme gibi bir şansım yokken.'' Son söylediğini isteyerek söylememişti, sadece içinde ki insanın haykırışlarını sessiz bir biçimde dile getiriyordu... Ve zaten anlama olanağı yoktu.... O
an gelen o çilek kokusu zaten başını döndürmüştü ama kokusu bu kez biraz daha bir ağır geliyordu.... Bunu aldığı uyku ilaçlarına bağladı, ama yinede müthiş bir kokuydu.....
Duyduğu masal gibi sesle bütün yorgunluğu gitmişti. Ama hala bacağını ve kolunu hissetmiyordu. Doğrulup onun yüzünü daha iyi bir açı dan görmek istedi. Ama bu çabası onun acıyla inlemesine neden oldu. daha sonra bu çabasından vazgeçti ve kendini yatağa bıraktı. Sonra güzel yüzlü meleğinin konuştuğunu farketti.
'' Asasız çıkmak çok mu eğlenceli, üstelik Knucturn yolundasın... Ya seni kaybetseydim, ya sana birşey olsaydı.... Hayatımın ışık kaynağı ya sönseydi... Üstelik benim senin peşinden gelme gibi bir şansım yokken.''
Sesinde kızgınlık vardı. Ama bu Elizabeth'i kızdırmadı. Onun için değerli olduğunu bilmek hoşona gitmişti. Yaptığının salaklık olduğunu oda biliyordu ama olan olmuştu. Elizabeth herşeyden önce onun durumunu bilmek istiyordu. Konuşmaya başladı. Bu sözleri onu sinirlendirebilirdi. Ama umrunda değildi.
"Ben çook iyiyim Edward. Hem bak yaşıyorum da. Çokta sağlamım. Beni asıl endişelendiren senin nasıl olduğun?"
Edward kız uyandığı için artık rahattı ama içinde ki korkular onu rahat bırakmıyordu... Neyse ki May konuşmuştu ve buda artık gitme vaktini işaret ediyordu....
"Ben çook iyiyim Edward. Hem bak yaşıyorum da. Çokta sağlamım. Beni asıl endişelendiren senin nasıl olduğun?"
Bu soru onun gülmesine sebep olmuştu... İçinden düşündü '' ben nasılım ? gayet sağlıklıyım ve hep öyle olacağım ama ya o ? '' Bu düşünceler yine onu alıp götürmüştü... Ama annesi gelmek üzereydi yaklaşık 20 dakika içinde gitmeliydi, henüz anne faslı için hazır değildi...
May'in güzel ama bir o kadarda merak kokan yüzüne baktı ve konuştu....
'' Ben iyiyim ama birdaha seni böyle görürsem iyi olmayabilirim...'' Aslında hiç bırakmak istemiyordu...
Angelica Dora Warner
Mesaj Sayısı : 13 Yaş : 34 En Belirgin Özelliği: : Koruyucu Güç :
Angelica hafif bir pof sesiyle birinci kata cisimlendi. Yüzünde ciddi bir ifade vardı. Bakışlarıyla koridoru taradıktan sonra 5 No'lu Odayı buldu. Emin adımlarla yürümeye başladı. Yürürken yanına gelen bir Şifacı'yı eliniin bir hareketiyle başından savuşturdu. `Bugün yeterince Şifacıyla uğraştım zaten!´ diye düşündü. Danışmadaki kadın onu deli etmişti. Bir de o kalabalıkta sıra beklemek sinirlerini zıplatmaya yetmişti. O gürültü, o kalabalık nefesinin daralmasına neden oluyordu. Böyle zamanlarda evden dışarı çıkmamayı ciddi anlamda düşünüyordu.
Odanın önünde durunca elinden geldiğince derin bir nefes aldı. May'le konuşurken düşüp bayılmak hoşuna gitmezdi. Çünkü may onu hasta görürse çok endişelenebilirdi. Ne kadar uğraşırsa uğraşsın May'i kendi sosyofobikliğine ve bunun yan etkilerine alıştıramamıştı. Nefesinin tekrar düzene girdiğini hissedince pantalonunun cebinden asasını çıkarttı. Bileğinin zarif bir hareketiyle elinde bir demet papatya ve bir kutu Çikolatalı Kurbağa belirdi. May bu Kurbağaları çok severdi. Onu 3 haftaya yakındır görmemişti. Hiç bu kadar ayrı kalmadıklarını düşündü. Galiba içinden yükselen bu baskın his özlemdi. Öyle ki bu özlem kafasındaki bütün sorunları unutmasını sağlamıştı. Şimdi yüzünde koca bir gülümseme vardı. Birden farketti. Kapının önünde çok uzun kalmıştı. Koridora şöyle bir göz atınca bütün meraklı gözlerin üzerinde olduğunu gördü. Etrafa sert bakışlar atıp hızlıca kapıyı açtı.
Büyük, beyaz çarşaflı bir yatakta oturmuş pencereden mavi gökyüzüne bakan May'i görünce içi mutlulukla doldu. Sevinçli bir tınıyla seslendi;
-Selam tatlım! senin için ne kadar endişelendim bilemessin. Hiç akıllanmayacak mısın sen?
Dünyanın bütün yükü üzerindeymişçesine yorgun perdeleri araladı. Sanki taşıması zorunluymuş gibi o yükü götürüp nereye atsın kimlere versin düşünemiyordu bile... perdelerin arasından biraz ay kırıntısı, bolca karanlık ve biraz da ağır çekim bir şehir çarptı yüzüne... bu çarpmanın etkisiyle yanan gözlerini güçlükle, yorgun, yumarak serinletmeye çalıştı, göz pınarlarının derinleklerinde gizlenen, yeniden şekillenmiş bir gözyaşında. sendeleyerek düşünmeye başladı o muazzam yükün altında. Gün, azar azar sindiriyordu ağırlığını saniyelere. Gündüz ile gece arasında meydana gelebilecek herhangi bir şey eksiltiyordu onu hayattan.... Saniyelerin toplam yorgunluğuyla bıraktı kendini yatağa. Yığınla şey geçti gözlerinin önünden, sayısız cümleler çınladı kulaklarında. Uykusuzluğun derin sarhoşluğunda boğuldu bir süre. Üzerindeki o yükü kimselere yıkamadan, bir yerlere atamadan, yorgun, parçaları dağıldı uykuda. Yüzünde, perdelerin arasından sızan ağır çekim şehir görüntüsüyle... Sonra çok tanıdık bir ses duydu:
-Selam tatlım! senin için ne kadar endişelendim bilemessin. Hiç akıllanmayacak mısın sen?
May kendine gelmişti. Hafifçe gülümsedi ve
-Üzgünüm anne ama atlattım bak işte burdayım.
Angelica Dora Warner
Mesaj Sayısı : 13 Yaş : 34 En Belirgin Özelliği: : Koruyucu Güç :
-Selam tatlım! senin için ne kadar endişelendim bilemessin. Hiç akıllanmayacak mısın sen?
May kendine gelmişti. Hafifçe gülümsedi ve
-Üzgünüm anne ama atlattım bak işte burdayım
Bu sözler Angelica'yı delirtmeye yetmişti. Kızında kesinlikle bir sorun vardı. Olaylara nasıl böyle sakin bakabiliyordu. Belkide gerçekten biraz korkutulmaya ihtiyacı vardı. Tepkileri olması gerekenden çok uzaktı. Ateş saçan gözlerle Elizabeth'e baktı ve şöyle söyledi:
-Ah evet doğru. Atlattın, ve hiçbir şeyinde yok. Sadece bir kolun ve bir bacağın kırık. Haa bide omurganda çatlaklar var ve ezikler var. Evet gerçekten harika olmalısın.
Derin bir nefes aldı ve tekrar konuşmaya başladı.
-Tatlım, bana biraz daha dikkatli olacağına söz ver ve asanı yanından ayırma. Söyler misin bana seni o cadının elinden kim kurtardı?
C.tesi Nis. 11, 2009 6:51 pm
