Hava kapalıydı..
Bütün yorgunluğumu atarcasına derin bir nefes aldım ve düşünmeye başladım..
Hayatımda birçok şeyin eksikliği vardı...
Mutlulukluk etrafımdakilerle karşılaştırırsak bana çok uzaktı...
Kendi mutsuzluğum yetmezmiş gibi bir de etrafımdakileri üzmek, beni işe yaramaz birisi yapardı ve daha çok mutsuz ederdi.
Bu yüzden etrafımdakileri mümkün olduğunca incitmemeye ve üzmemeye çalışıyordum.
Zaten Bu çabalarımın arasında "mutsuzluğu" unutuyordum bazen..
Ama kendimle başbaşa kaldığımda mutsuzluk beni parçalıyordu...
Bazen düşünüyorumda hayatım da ki eksik "AŞK" mı? diye
Kendimi Kaptırıyorum bazen aşkın o sahte gülüşüne..
Soruyorum kendime o önemli kişi karşıma ne zaman cıkacak? diye
Şu ana kadar çıkmadı belkide senelerce çıkmayacak..
Ben etrafımdakilerin aşk sayesinde Kalplerinde cıkan fırtınayı belirli bir süre dinlemeye devam edeceğim..
Yeri geldiğinde Aşktan Korkacak
Yeri geldiğinde aşkı isteyeceğim..
Ama eminim ki AŞK gelene kadar onun yokluğunu hissedeceğim..
Uzun ve dalgalı saçlarımı daha fazla uçuşmasın diye toparladım..
ve düşüncelerime devam ettim:
AŞK'ın bana neler hissettireceğini,neler yaşatacağını düşünmeye başladım.Ama sonradan vazgeçtim.Çünkü;Aşk yaşanınca anlaşılacak birşeydi.
Elimden geldiği kadarıyla mmutsuzlukla savaşsamda iç dünyamda dış dünyamdaki kadar güçlü olamıyordum..Durmadan Mutsuzluğa yeniliyordum..
Kendime Bazen "Neden?" diye soruyordum.Ben bu kadar mutsuz olmayı hakediyormuydum..
Yanımda arkadaşlarım,dostlarım olmazsa ne yapacağımı bilmiyorum Bu yüzden onlara karşı hep dikkatli davranmaya çalışıyordum...
Gözlerimi Kapattım Ve rüzgarın yüzüme vuruşunu hissetmeye başladım...
Denizin Mis Gibi Kokusunu içime çektim ve bana bağlanmış Olan Mutsuzluğumdan bir dakika için kaçtım..Gözlerimi Açtığımda Mutsuzluğum herzaman ki gibi bana geri dönmüştü. Sıkı sıkı kavramıştı beni.
Bir tane kayaya oturdum.Ve yine denizi izlemeye başladım.Dalgalar Kaayalara sert ve acımasızca,işkence eder gibi vuruyordu.Kendimce Dalgaları Hayat,Kayaları ise kendime benzetmeye başladım...
Eğer Hayatımda eksik olan şeylerin yerini doldurabilseydim belkide daha az acı cekerdim...
Mutluluğu bi kere tatsaydım belki peşinden giderdim.Olduğum yerde beni mutsuzluğun parçalamasını izlemezdim...Ölmelimiyim? Diye düşündüm.Bu acıdan Kör olası yanlızlıktan kaçmamın tek çaresi ölüm mü?İsyan ediyordum Hayata,Mutsuzluğa,acılarıma,Kaderime...Artık beni rahat bıraksınlar..
Bir gün gözümden süzülen yaşlarımla sonsuza kadar gitsinler..
Ben bir daha bu cümleleri tekrar etmek zorunda kalmayayım....
Ölmek istemeyeyim..Doya sıya yaşamak isteyeyim...
Bir varlığın gücünün sona erdiği son noktadayım.Ne dayanacak ne sabredek ne yaşayacak gücüm kalldı.Bunlar benim son çırpınmalarım
Belkide son ağlamalarım...Belkide son cümlelerim..
İsyan etmekten yoruldum.Hayatım mutsuzluğun acının beni artık terk etmesi gerektiğini söylemekten yoruldum..
Yanımdaki İnsanları mutsuz etmekten yoruldum.Ölmek istiyorum demekten yoruldum.Yaşamaktan.Hayattan acıdan mutsuzluktan hepsinden bıktım artık mutluluğu haketmeyecek kadar kötüysem zaten yaşamamın ne anlamı var...
İçimdeki derin ve karanlım ve mutsuzluğu bitirmek için ne yapabilirim..
Kısa yolu secerek ölmeliyimiyim?Yoksa mücadele mi etmeliyim?
Kısa bir süre mücadele etmeyi deneyeceğim sadece mutluluğu tatmak için...
Salı Haz. 16, 2009 8:27 pm