Konu: Geri: ~Elizabeth May'in Yatak Odası~ Paz Mart 29, 2009 11:12 am
O’nu tanımadan çok önce kendisine kabul ettirmeye çabaladığı tek şey, yalnızca olasılığıydı ve ‘neden olmasın’ konu başlıklı umuttu çabasına tek tesellisi. Adı neydi, neye benziyordu, ne zaman ve nasıl belirecekti yüreğinin ufkunda aşk; en ufak bir fikri yoktu ama eninde sonunda bir gün aynı anda aynı yerde olacaklarını ve ‘bir elmanın iki yarısı masalı’ gereğince, hiçbir zorlama olmaksızın, doğal bir çekimle, birbirilerini tamamlayacaklarını biliyordu. Aramıyordu, pencerelerin önünde beklemiyordu ama hazırdı çoktan kapı daha çalınmadan açmaya... Hazırdı O’na...
Sonra... Uyumaya çalışırken, bir masal olup giriverdi uykularına...
“Ensemde soğuk bir el hissettim." Yüzü güneşli bir ilkyazdı, elleri yıldızlı bir Olympos gecesi...Onun nefesi gibi kokuyordu nefesi ve aynı yerden kanıyordu yara aldığıklarında... Yüreği endemik bir kır menekşesi, hercâi.. varlığı epidemik bir yaz nezlesi...diye başladı masal...
O masal hiç bitmedi! ...
Gece yatağında kıpırdayıp duruyor. o günü düşünüyordu. Daha doğrusu kurtarızısını. Şimdi onun yanında olduğu gibi değildi. Mantıklı düşünüyordu. Pencereden gelen hafif bir esintiyle açıldı düşünceleri. Konuşmalarını tekrar aklından geçirdi. Her cümlenin ardında bir ipucu aradı. Herşey açıktı aslında. Daha önce hiç tatmadığı bir duygu bütün bedenini sarmıştı. Uyumamak için direniyordu. Sabah kalktığında bunların bir rüya olabileceğinden korkuyordu. Göz kapaklarıyla verdiği mücadeleyi kaybetti ve ağır ağır daldı uykuya. Ama beklediğinden daha güzeldi uykusu çünkü rüyalarındada o vardı.
~Eve geldiğinde bedeni tir tir titriyor ne yapacağını bilemiyordu. Görmeyen gözlerle odaya baktı. Bir eli hale kapıdaydı. İçeri girmekle girmemek arasında kararsız kalmıştı. Ne hissettiğini bilmiyordu. Öfke miydi? Hayret miydi? Yoksa kararsızlık mıydı? Emin değildi. Şimdi gidip James'i bulsa onunla yüz yüze gelse ne yapacaktı? Ne söyleyecekti ona? Sırf May'e karşı beslediği duygulardan dolayı onu öldürecekmiydi? Hayır yapamazdı. Ellerine baktı. Bu düşünce karşısında soğumuş ve terlemişlerdi. Ama James'in yaptığına karşılık vermemek onun duygularını desteklemek olurdu. Bu yüzden tıpkı onun yaptığı gibi May'de ona onun dilinden karşılık verecekti. Büyük salonun merdivenlerini koşarak çıktı. Angelica evde yok gibiydi. Ama yine de onun odasının önünden bir ruh gibi geçti. Koridorun sonundaki odasına hızlıca girip kapıyı arkasından kilitledi. Çalışma masasının gözünden bir kağıt çıkardı. Masanın üzerindeki kalemi aldı. Ama nasıl başlayacağını bilemedi. Tıpkı onun yaptığı gibi onun adını yazarak başladı. Sonra kendini durdurmadı. İçinden ne geliyorsa aynen yazdı. Tek bir kelimesini bile değiştirmedi.
James,
Bu söyleyeceklerimi en içten duygularımla yazıyorum. Ben hiçbir zaman senin bana hissettiğin duyguları hissetmedim. Hissetmeyeceğimde. Ben sana asla o gözle bakmadım. Ben seni her zaman bir kardeş bir yoldaş olarak gördüm. Senin bana beslediğin duyguları anlıyorum James. Çünkü bende benzer duyguları bir başkasına karşı hissediyorum. Benim kalbim onunla atıyor artık. Sen bunun ne demek olduğunu biliyor musun? Seni hissettiğin duygular için suçlayamam James ama boş yere umutlanıp hayaller kurmanı da istemem. Biz asla senin düşündüğün gibi olamayız. Ben kalbimi bir başkasına kaptırmışken sana öyle bakamam James. Benden bu yazdıklarım için suçluluk duymamı bekleme. Bu yazdıklarım seni incitecek bile olsa ben böyleyim James. Ben seni senin beni sevdiğin gibi hiçbir zaman sevmeyeceğim. Asla karşılık bekleme benden. Senin bu duygularını bana söylediğini kimseye asla söylemeyeceğim ve sende ben yokmuşum gibi hayatına devam edeceksin. Eminim bir gün senin karşına da senin sevgini hak edecek birisi çıkacaktır. O gün gelince o yazdığın mektubu hatırlayıp gülüp geçeceksin. Doğruyu bulacağını biliyorum James.
Elizabeth May Warner
Mektubu hızla mühürleyip, camda duran baykuşuna verdi. İçini bir rahatlama kaplamıştı. Uyuyamayacağını bilse bile yatağa uzandı. Gözlerini kapadı. Bir süre kendine hayallere dalması için izin verdi.
Ptsi Ekim 13, 2008 6:03 pm